The Blue

کسی که ازش حرف میزنم کسی نیست که مثلا دلم را ربوده باشد، امیداورم اینطور فکر نکنید. بلکه املاک معنوی ام را واقعا از من گرفت، دوستانم را، اعتمادم را، خوشحالی کاذبم و تمام احساسات پوچم. روح توخالی ام را از من گرفت، مغز پوکم و لوح سفید زندگی ام، همه را برد. نه برای خودش، چون میدانید که کسی نمیتواند از روح توخالی کس دیگری استفاده کند. ولی اینها را از من ربود و من فلج شدم. من اکنون تنها، بی اعتماد، غمگین، احساساتی، خودم را تازه شناخته م انگار. خوشحال باشم؟ نمیدانم چه هستم، چیزهایی را از دست داده ام که برایم مهم بودند ولی مفید نه. آن آدم مرا پرت کرد دور دور ها تا گم شوم، من گم شدم و من دنبال خودم دویدم و گشتم و گشتم تا خودم را پیدا کردم که ترک برداشته بود ولی نشکسته بود، نو نوارش کردم و آنرا در جای امنی پیش خودم نگه داشتم، اینکه آدم خودش را بالاخره پیدا کند خیلی حس خوبی است ولی نمیدانم ارزش گم شدن را دارد یا نه؟