The Blue

زمان چیز عجیبیه، در عین حال، تنها چیزی که در طول تاریخ به سادگی و اصالت خودش باقی مونده زمانه. فقط یک ویژگی داره و اون اینکه دائم در جریانه، همه چیز تغییر میکنه همه چیز...

.

گاهی چیزی رو میخوایم داشته باشیم، زمانی میگذره و بعد بدستش میاریم ولی همین گذر زمان باعث شده دیگه اونو نخوایم. وقتی آدم، دلش میخواسته و حالا نمیخواد، دنیا کمی در نظرش پوچ میاد.

چیزهایی بوده که از صمیم قلب میخواستم و نداشتم، افرادی، محبت هایی، که مدتها بعد به شکل شدیدی خودشونو بهم عرضه کردن. و اون لحظه، متوجه شدم که خیلی وقته که دیگه دلم اینو نمیخواد، این آدم رو. و با خودم فکر میکنم "هرچی/هرکی الان ندارم و میخوام هم یه روز دیگه نمیخوام" و بعد، دیگه برام مهم نیست چی رو دارم و چی رو ندارم.

ها، زمان میدونی یکم شبیه چیه؟ نوار نقاله های فرودگاه. هی دور میزنه تا چمدونت رو برداری. برنداری میره دوباره میاد، البته اگه دست دست کنی ممکن هم هست یکی دیگه برش داره. مثال خوبی نبود.

دو ساعت دیگه امتحان میکروب شناسی عملی دارم و نشستم اینجا درباره داشته ها و نداشته ها، خواسته ها و نخواسته هام صحبت میکنم، قصد ادامه دادن هم دارم.