The Blue

در خیابان کوچکی در شهر کوچکی، آپارتمانی بود که آدم های تنهایی تویش زندگی می کردند. آنها را می شناسید. احتمالا یکی شان را از بقیه هم بیشتر می شناسید، زوفی ویکترا همیل. زوفی و باقیمانده ی پشمکش و آقای اسپاروفسکی الان روی کاناپه ی بزرگ توی هال نشسته بودند و هیچکس نمیدانست که دیگری به چه چیزی فکر میکند. البته، پشمک که فکر نمیکرد، و زوفی تقریبا مطمئن بود آقای اسپاروفسکی هم دست کمی از پشمک ندارد. خود او اما، به امروزش فکر می کرد. از وقتی که خانه اش را با دوریان به قصد شهربازی ترک کرده بودند تا وقتی که برگشتند و سپس خداحافظی کردند، زوفی مودبانه ترین و اجتماعی ترین رفتار عمرش را نشان داده بود. حالا من میدانم که سوتی هایی هم داده، مثل وقتی که تریا بسیار شلوغ بود، و به سختی دو تا صندلی پشت میزی پیدا کردند و وقتی زوفی رفت که سفارش هردویشان را بدهد و برگشت، دید که دختر قشنگی سرجایش نشسته و دوریان هم به جای آنکه از صندلی زوفی دفاع کند، همچنان دارد با تلفن مسخره اش حرف می زند و حتی متوجه هم نشده. فکر میکنید زوفی چه کار کرد؟ توی گوش آن دختر زد؟ اگه این فکر را میکنید گویا متوجه نشدید که بنده عرض کردم که زوفی امروز مودب بوده است. نخیر، او رفت و به شیرین ترین زبانی که بلد بود با آن دختر صحبت کرد: