The Blue

امروز که میخواستم با دوستم ناهار بخورم با دوچرخه رفتم، خیلی دور نبود یک مسیر نهایتا بیست دقیقه ای با دوچرخه، پانرده دقیقه ای با خودرو و چهل دقیقه با پای پیاده. ولی واقعا نفسگیر بود. هنوز تنگی قفسه سینه م را احساس میکنم.

کنکور هم دادم و رتبه م را دیدم و انتخاب رشته هم کردم و پزشکی که میخواستم قبول میشوم ولی نه در دانشگاهی که میخواستم، یعنی دانشگاه رشت، بلکه یک جای نامعلومی.

شاید فکر کنید که من در رشت زندگی میکنم، ولی اینطور نیست. ولی چرا باید کسی که خیلی دور از رشت زندگی میکند بخواهد که برای تحصیلات به شهری چنین دور برود؟ اصلی ترین دلیل همین دوری است. من مطمئنم که در کل شهر رشت یک نفر هم پیدا نمیشود که او را بشناسم یا او مرا بشناسد. و مطمئنم هیچ یک از همکلاس های دبیرستانم این شهر را انتخاب نمیکنند. ما خانه ای در رشت نداریم و خوابگاه رشت کنار دانشکده اش بود و هردو خارج از شهر؛ ولی من هیچوقت آنجا نبودم یا اینکه کسی به من اینها را نگفته و فقط توی نقشه گوگل دیدمش و شاید حتی اینها که گفتم درست نباشد، اما برای من رویا بود.

‍رویای من این بود که خارج از شهری خیس، در شهرکی خنک، آرام و خلوت در اتاقی که بقیه مدام بهم میریزند(البته این بهم ریختگی باب میل من نیست ولی حتی در رویا هم خوابگاه منظم امکان ندارد) دراز بکشم و وقتی که هیچکس توی اتاق نیست پنجره را باز کنم و با صداهای نیمه مرده ای که لابد از درختان بسیار آن حوالی به گوش میرسند به ارامش برسم.

ولی باز هم، من نمیدانم دانشگاه رشت چه شکلی است و واقعا کجاست، دما و بارندگی آن چقدر است و اینکه اطراف خوابگاهش درخت دارد یا نه؛ من فقط رویا پردازی میکنم و اگر در دانشگاه رشت قبول شوم و این رویاها در حقیقت پوچ شوند چه بهتر که در رشت قبول نشوم.